Δεν θα έγραφα αυτό το άρθρο, αλλά επειδή έχω διαβάσει σε διάφορα site ανακρίβειες και μετά από εμπειρία 35 ετών και επαγγελματική ενασχόληση στο χώρο της κουρτίνας και του κουρτινόξυλου με ραφή και τοποθέτηση αυτών, ένιωσα ότι έπρεπε να εκφέρω την άποψη μου. Δεν υπάρχει κανόνας, αλλά θα ερευνήσουμε πως προέκυψε η τάση και τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του αποτελέσματος.

 

Συνήθως οι κουρτίνες μέχρι πριν να εισέλθουν στον κλάδο λιανικής οι αλυσίδες και τα πολυκαταστήματα, πωλούνταν από ειδικευμένα καταστήματα όπου αναλάμβαναν και την ραφή αυτών, εξυπηρετώντας τον πελάτη κατά παραγγελία προσφέροντάς του και υπηρεσίες ραφής. Με την είσοδο όμως των πολυκαταστημάτων και προς χάριν ευκολίας του καταναλωτή προσφέροντας έτοιμο ραμμένο προϊόν, κυκλοφόρησαν στην αγορά κουρτίνες  έτοιμες ραμμένες με τρούκς ή με τρέσσα που όμως ήταν αδύνατον να τις προσφέρουν σε επιθυμητό ύψος. Έτσι τα τυποποιημένα προϊόντα και για ευκολία του καταναλωτή  προτείνονται να ακουμπάνε στο δάπεδο χωρίς αυτό βέβαια να είναι πρόβλημα, καθώς σε κάποια στυλ και χώρους ίσως το απαιτούν, όπως το μποέμικο στυλ ή το βιομηχανικό στυλ και μόνο για συγκεκριμένες περιπτώσεις.

 

Το πρόβλημα ωστόσο προκύπτει από το τυποποιημένο μήκος (φάρδος) των έτοιμων κουρτινών που συνήθως είναι 140 ή 150 εκατοστά και δεν καλύπτουν ή δεν πιετάρουν (σουρώνουν) για να καλύψουν το ανάλογο άνοιγμα. Επίσης, συνήθως προτείνονται άσχετα σχέδια και χαμηλής ποιότητας υφάσματα, διαφημίζοντας τέλεια αποτελέσματα, γρήγορα και φθηνά, κάτι το οποίο όμως δεν ισχύει πάντα. Για να έχετε ένα μέτρο σύγκρισης ας πάρουμε για παράδειγμα ένα ρούχο μεγέθους Large για να το φορέσει και ένας που χρειάζεται νούμερο XL ή XXL και ανάποδα, ή να προτείνουμε σε έναν μπογιατζή αντί για φόρμα εργασίας (κατά την εργασία του), να φοράει κοστούμι. Αυτό που θέλω να πω λοιπόν, είναι ότι δεν είναι όλες οι περιπτώσεις ίδιες.

 

Έτσι αν ο καταναλωτής συνειδητοποιήσει τις ανάγκες του και κάνει και την σχετική του έρευνα, τότε μπορεί να επιλέξει και έτοιμο προϊόν χωρίς να του πάει χαμένο.

 

Για να απαντήσω λοιπόν και στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου, το να αγγίζει ένα ύφασμα ή μια κουρτίνα στο δάπεδο δημιουργεί εντύπωση ανεμελιάς χαλαρότητας  και γενικά μια επιτηδευμένη ακαταστασία που όπως προανέφερα ταιριάζει στα πιο πάνω στυλ. Ωστόσο, το μειονέκτημα είναι ότι στο άνοιγμα και κλείσιμο της κουρτίνας, χρειαζόματε μία επιπλέον κίνηση για να την διορθώσουμε, συν το γεγονός ότι η κυλισή της στο δάπεδο σύντομα θα λερώσει την κουρτίνα μας.

 

Προτείνω σε κατασκευές κουρτινών (εσωτερική με ριντό) σαλονιού ή υπνοδωμστίου, η εσωτερική κουρτίνα να μην ακουμπάει στο δάπεδο, αλλά μπορούμε να ράψουμε να ακουμπάνε τα ριντό και αυτό γιατί είναι συνήθως σταθερά, αλλά και άν μαζευτούν με αμπράζ δεν θα σηκώνουν οι μέσα γωνίες των ριντό.

Επίσης σε ραφές με τρούκς σε κυρίως κουρτίνα ή στη ραφή wavy δεν πρέπει να απουμπάνε οι κουρτίνες γιατί δεν αναδεικνύονται οι ραφές (δεν δημιουργούνται ομοιόμορφες πτυχώσεις), όπως επίσης σε χειροκίνητο ή ηλεκτρικό μηχανισμό δεν πρέπει να απουμπάνε γιατί κατά την μεταφορά της κουρτίνας, το σημείο που αγγίζει στο δάπεδο, ακολουθεί πιο αργή διαδρομή δημιουργώντας πρόβλημα.